اردیبهشت که از راه می‌رسد شیراز جان دوباره می‌گیرد، قدم زدن در کوچه و خیابانش صفای دیگری دارد، عطر دل‌انگیز بهار نارنجش انسان را سرمست می‌کند و شادی از در و دیوارش فرو می‌ریزد.

اردیبهشت که به نیمه می‌رسد نام شیراز در تقویم می‌درخشد و شهرت جهانی این شهر را دو چندان می‌کند.

آری اینجا شیراز، شهر ناز و دیار خواجه اهل راز، شهر سروناز و باغ‌های سرفراز، بهار که می‌شود عطر و بوی دیگری دارد.

از باغ‌های سرسبز و زیبایش چون باغ ارم، جهان‌نما، عفیف‌آباد و … که بگذریم سخن از قدمت دیرینه و اثار گرانبهای تاریخی‌اش چون تخت جمشید و موزه‌های خاطره‌انگیز و خانه‌های تاریخی‌اش بسیار است.

از لهجه شیرین تا کلم‌پلویی که هیچ‌کجا مثلش نیست

لهجه شیرین مردمانش، شهرت مهمان‌نوازی اهالی این دیار کهن، سوغات ترش و شیرین از ابلیمو و عرقیات و فالوده و بستنی گرفته تا کلم پلو و سالاد شیرازی که نظیرش هیچ کجا پیدا نمی‌شود‌.

ارامگاه حافظ و سعدی‌اش این روزها جذابیت دیگری دارد و دلت لک می‌زند تا ساعت‌ها در این هوای مصفا نفس بکشی و حافظ بخوانی و سعدی بشنوی.

سال ۱۳۸۱ بود که برای نخستین‌ بار به پیشنهاد شورای اسلامی شهر شیراز اختصاص روزی به نام “شیراز” در قالب یک لایحه به مجلس شورای اسلامی پیشنهاد شد و با موافقت مجلس، پانزدهم اردیبهشت‌ماه به نام روز شیراز در تقویم ملی ایران به ثبت رسید تا زیبایی‌های این شهر رمزآلود را دوچندان کند.

بدون شک روز و هفته شیراز روزی بزرگ و مقدمه رخدادی بزرگ‌تر است تا اتفاقات شگرفی را رقم بزند، این روز ظرفیتی بالاتر از حد تصور است تا بتوان از ان برای رقم زدن کارهای بزرگ برای معرفی این شهر تاریخی، فرهنگی، هنری، مذهبی، ادبی و گردشگری را بیش از پیش به جهانیان معرفی کرد و از آن برندی ساخت که در دنیا قابل بیان باشد، باشد که این روز و هفته را بیش از این ارج نهیم و برای بزرگ تر شدن شیراز قدپ‌های مدثرتری برداریم، شاید فرصتی که امروز در اختیار ماست تکرار نداشته باشد.

پایان پیام/خ/فارس